کوچه باریک

یک روز صبح که از خواب بیدار شدم ، وقتی می خواستم توی دستشویی دست و صورتم را بشویم ، طبق عادت معمول نگاهی به آینه انداختم و بعدش بلافاصله سرم را پایین آوردم و مشتی آب سرد روی صورتم پاشیدم و از حس سرمایش تنم لرزید . درست بعد از این لرزش بود که سنگینی نگاهی را روی وجودم حس کردم . نگاهی که تا آن روز ، هرگز ندیده بودمش و حسش نکرده بودم . سرم را که بالا آوردم ، چهره شگفت زده و هاج و واج خودم را در آینه دیدم که با چشمهایی گرد و برآمده یکراست زل زده است به صورتم . سرم را کج کردم ، ولی گردن تصویر توی آینه یک ذره هم کج نشد . زبانم را بیرون آوردم ، ولی دهانش همچنان بسته بود . ناخودآگاه دستم را بالا آوردم ، ولی او دستش پایین بود . با حالت کسی که می خواهد چهره روح خبیثی را که در کابوس دیده است با ناخن هایش بخراشد ، انگشتانم را روی آینه کشیدم ، ولی فایده ای نداشت . فقط وقتی از میدان دید آینه خارج شدم ، او هم محو شد .
اولش فکر کردم ، از بی خوابی است و اهمیتی ندادم . ولی روزهای دیگر هم او همچنان در آینه بود ، با همان نگاه خیره متعجب که زل می زند به چشم های آدم و انگار که می خواهد محتویات روحت را بیرون بکشد و یکجا با هم قورت بدهد . اوایل ازش می ترسیدم . شب ها بهش فکر می کردم . حتی کابوسش را می دیدم . ولی بعد تر ها عادت کردم به اینکه هر روز صبح خودم را به شکل یک علامت سوال بزرگ در آینه ببینم . علامت سوالی که معلوم نیست ، جلوی کدام کلمه ها و کدام جمله ها و سطرها نشسته است !
اوایل ، تصویری که در آینه می دیدم ، برایم بیگانه بود . هیچ حس قرابتی با هم نداشتیم ، بجز اینکه می دانستم این چهره من است . چشم ها ، بینی ، لب ها ، خال روی گونه و حتی چین هایی که به پیشانی انداخته بود ، همه را خوب می شناختم ، از بر بودم . با اینحال برایم غریبه بود . گاه و بیگاه عکس هایی را که در موقعیت های مختلف از خودم داشتم ، جلوی چشمم روی زمین می چیدم و تک تک با تصویر توی آینه مقایسه می کردم . گاهی از دیدن لبخند خودم متعجب می شدم . گاهی دیوانه وار عاشق بعضی حالات خودم می شدم و سعی می کردم ادایشان را در بیاورم . مثلا آن عکسی که با چشم هایی نیمه خمار ، وسط یکی از جاده های کویر به افق خیره شده است ، را خیلی دوست داشتم . انگار معشوقه سرسختی را می دیدم که هیچ چیز نمی تواند راه گام هایش را سد کند . راستش را بخواهید اصلا یادم نمی آید آن عکس را چه کسی از من گرفته بود ، چه برسد به اینکه بدانم چرا وسط جاده ایستاده ام و دقیقا به چیز نگاه می کرده ام ! آنچه برایم مهم بود ، احساس نهفته در چشم های نیمه خمارش بود و این حس که انگار مرا به پشیزی هم حساب نمی کند و همین طور راه خودش را می رود .
بعد تر ها مشغله کاری باعث شد ، تا کمتر سراغ عکس هایم بروم . سرم به کار خودم گرم بود و به تصویر توی آینه هم کاری نداشتم . یکجورهایی "عادت" کرده بودم . عادت کرده بودم به دیدن خود ِ متعجبم در آینه . دیگر حتی به نظرم متعجب هم نمی آمد . تصویر مضحکی از آدمی بود که چهره کج و معوجی داشت . مثل یک سایه روی دیوار . من هم بیشتر از یک سایه برایش ارزشی قائل نبودم . با اینحال سایه ها وقتی شب ها دراز می شوند و کش می آیند ، زیر نور ضعیفی که از پنجره به اتاق خیز برمی دارد ، اهمیت می یابند . گاهی هم از سر دل خوش و بیکاری دستمایه بازی های بچگانه می شوند . می توانی دست هایت را جلوی نور ضعیف یک شمع بگیری و سایه واقعیت ها را روی دیوار نقاشی کنی و بعدش از هنر خودت حسابی ذوق کنی .
حالات چهره ام را فراموش کرده بودم . حتی رغبتی نداشتم که به خطوط چهره بهت زده توی آینه نگاهی بیندازم و از برشان کنم . دیگر دلم برای معشوقه های درون عکس ها هم تنگ نمی شد . انگار فهمیده بودم که آن ها واقعیت خارجی ندارند و دلباخته یشان شدن نوعی حماقت است .
همه چیز مثل هر روز بود . تا عصر یک روز جمعه خاکستری که برای پیاده روی به یکی از پارک های نیمه خلوت شهر رفته بودم . همان روز بود که برای اولین بار او را دیدم که روی یکی از نیمکت های پارک نشسته و با چشم های قهوه ای اش که سایه درخت ها سبزشان کرده بود ، به خیابان خیره شده . ساعت ها همان جا نشسته بود و در تمام این مدت انگار که نگاه مرا به صورتش کوک زده باشند ، یک لحظه هم از او چشم برنداشتم . به نظرم زیبا آمد . زیبا و دست نایافتنی ، با چشم هایی نیمه خمار که هیچ چیز نمی تواند سد گام هایش شود .
به خانه که آمدم ، لرز کرده بودم . آتشی در تمام اعضا و جوارحم زبانه می کشید و بدنم خیس از عرق بود ، ولی گویی که سرمایی نامرئی مرا درون خودش بلعیده باشد ، تمام تنم می لرزید . ناخود آگاه به طرف آینه رفتم . می خواستم ببینم اگر یک روز نگاهش به نگاهم بیفتد ، دقیقا چه چیزی خواهد دید . می خواستم تک تک خطوط چهره ام را از نگاه او ببینم و با چهره او مقایسه کنم . ولی آنچه در آینه دیدم چهره کج و معوج یک سایه بود . صورت محوی که تصور اینکه چهره من باشد ، به وحشتم می انداخت . چشم هایم را مالاندم و دوباره با دقت بیشتری به آینه خیره شدم . کم کم خطوط چهره متعجب خودم را می دیدم که بر پیکر آینه نقش می بست . آن علامت سوال داشت در برابرم جان می گرفت . مثل کتاب کهنه ای که بعد از سال ها گرد و خاکش را بزدایند و بازش کنند ، در نگاهم باز می شد . با این حال این چیزی نبود که می خواستم ببینم . با سرخوردگی از جلوی آینه کنار آمدم ، احساس بیچارگی عجیبی می کردم . خودم را مثل مجنون و دیوانه ای می دیدم که نه تنها درکش نمی کنند ، دست و پاهایش را هم به تخت بسته اند و هیچ کاری از دستش بر نمی آید .
جمعه بعد دوباره به همان پارک رفتم ، ولی از ترس اینکه چیزی را که نباید ، ببیند در جایی که به نیمکتش دید داشته باشد ، پشت یکی از درخت ها پنهان شدم و منتظر ماندم . آن جمعه و جمعه های بعد ، کارم همین بود . ولی او را دیگر هرگز روی آن نیمکت با آن نگاه نیمه خمار ندیدم . بعد از سال ها که هر هفته تلاش می کردم تا خودم را به شکلی در بیاورم که وقتی مرا برای اولین بار می بیند ، به مذاقش خوش بیاید و همیشه هم به دنبال بهترین ها می گشتم و جمعه که می شد ، پشت آن درخت پنهان می شدم ، هنگام بازگشت به خانه به کرات صورتش را توی آینه دیدم .